Historia szpitala
Wojewódzki Szpital Zespolony im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymstoku usytuowany jest w centrum miasta. Od początku swej działalności odgrywał znaczącą rolę w zabezpieczaniu ochrony zdrowia mieszkańców województwa. Jego intensywna rozbudowa i modernizacja były odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie na różne usługi medyczne.
Powstanie i rozwój Szpitala wiąże się z organizacją chirurgii. W 1931 r. zbudowano i oddano do użytku Szpital Miejski nazywany Szpitalem św. Rocha. Przewidziane zostało w nim 240 miejsc, z czego 60 łóżek posiadał mieszczący się w nim m.in. oddział chirurgiczny, którego ordynatorem, a zarazem dyrektorem szpitala, został, przybyły z Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu w Astrachaniu, prof. Konrad Fiedorowicz. To jego osobie przypisuje się zasługi związane z wysokim poziomem białostockiej chirurgii.
W czasie II wojny światowej kolejni okupanci zmieniali nazwy i przeznaczenie działających dotąd szpitali. W 1941 r., po wkroczeniu do Białegostoku, komendantura niemiecka nakazała opuszczenie Szpitala św. Rocha bez prawa zachowania wyposażenia. Personel medyczny wraz z pacjentami chirurgicznymi przeniósł się do byłego radzieckiego szpitalu wojskowego przy ul. Mickiewicza 2, gdzie leczeni byli żołnierze polscy i rosyjscy. Chorzy cywile znaleźli opiekę w tzw. Szpitalu Żydowskim przy ul. Warszawskiej 15 i 29 (słynącym z wysokiej klasy chirurgów, którzy przed wojną jako podobno jedyni w Europie wykonywali operacje wątroby), gdzie zorganizowano oddziały chirurgiczne. Rok później dyrekturę nad wszystkimi szpitalami w Białymstoku objął, przybyły z Berlina, niemiecki lekarz. Część polskich medyków zatrudniono, a tych pochodzenia żydowskiego umieszczono w getcie.
Funkcjonowanie istniejących szpitali bardzo poważnie nadwyrężyły ponowne działania wojenne niemiecko-radzieckie, jakie przeszły przez Białystok. W ich wyniku Szpital św. Rocha został spalony. Miastu musiały teraz wystarczyć dwie czynne sale operacyjne, pozostajace bez koniecznego wyposażenia i narzędzi, znajdujace się na małych oddziałach przy Szpitalu PCK (przy ul. Warszawskiej 15 i 29). W miejscu dawnego Szpitala św. Rocha wybudowano i oddano w 1948 r. do użytku nowy budynek przy ul. Piwnej (obecnie M. C. Skłodowskiej) przewidziany na 180 miejsc. Otrzymał on nazwę Państwowego Szpitala Chirurgicznego. Posiadał trzy sale operacyjne, aparaturę diagnostyczno-radiologiczną i własne zaplecze gospodarcze, które w całości otrzymał z darów UNRRA (jak wiele innych szpitali). Obsadę ordynatorską stanowili lekarze z dawnych oddziałów chirurgicznych, które z tą chwilą przestały istnieć.
W tym także czasie na położonym naprzeciwko placu rozpoczęto budowę szkoły pielęgniarskiej. Jednak zmodernizowano pierwotny projekt i ostatecznie w 1950 r. oddano do użytku obiekt z przeznaczeniem na oddziały leczenia chorób wewnętrznych i neurologicznych. Tak powstał Miejski Szpital Wewnętrzny (obecnie ul. M. C. Słodowskiej 25).
W 1952 r., już po odzyskaniu niepodległości, Ministerstwo Zdrowia przyznało specjalny kredyt na budowę i wyposażenie oddziału dla dzieci w związku szerzeniem się chorób zakaźnych i epidemią Heinego-Medina w Białymstoku. Przy ogromnym zaangażowaniu dr Ireny Białówny w ciągu dziewięciu miesięcy udało się tego dokonać. Powstał pawilon obserwacyjno-zakaźny oraz drugi – z przeznaczeniem na dziecięcy oddział wewnętrzny i chirurgiczny w okresie nieepidemicznym. Oba budynki stanęły na placu za Chirurgią.
Na wniosek ówczesnego Lekarza Wojewódzkiego i Rektora Akademii Medycznej uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z dniem 1 stycznia 1953 r. został powołany Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego. Tym samym nastąpiło połączenie w jeden kompleks administracyjny Miejskiego Szpitala Chorób Wewnętrznych i dwóch pawilonów dziecięcych oraz Państwowego Szpitala Chirurgicznego. Na dyrektora nowej placówki powołano dr. Adama Dowgirda, który jednocześnie pełnił obowiązki ordynatora oddziału chirurgii ogólnej (aż do chwili odejścia na emeryturę w 1981 r.). W 1957 r. zorganizował on przyszpitalny Zakład Remontowo – Budowlany, co przyniosło mu przydomek „budowniczego”, a placówce – możliwość intensywnego rozwoju. Wybudowany w 1955 r. pawilon z przeznaczeniem na chirurgię dziecięcą (przy ul. Wołodyjowskiego 3), w 1969 r. rozbudowano i zmodernizowano, powiększając liczbę łóżek z 60 do 135. Dysponowano trzema salami operacyjnymi i osobną izbą przyjęć, a od 1972 r. – także przychodnią chirurgiczną i Dziecięcym Pogotowiem Ratunkowym.
W 1964 r. zmodernizowano pawilon obserwacyjno-zakaźny, pierwotnie budowany na potrzeby hospitalizacji dzieci z chorobą Heinego-Medina. W tym okresie stanął budynek, w którym umieszczono zakład diagnostyki laboratoryjnej i laboratorium bakteriologiczne, a także unowocześniono budynek administracji (który pierwotnie mieścił oddział dla dzieci chorych na gruźlicę, następnie – dla dorosłych z chorobami płuc) oraz oddziałów laryngologii i okulistyki. Te rozbudowane i zmodernizowane oddziały specjalistyczne były jednocześnie bazą dziesięciu klinik i dwóch zakładów białostockiej AM.
Oddanie do użytku w 1962 r. Państwowego Szpitala Klinicznego i przejście do niego części klinik, w znacznym stopniu odciążyło Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Śniadeckiego w kwestii działalności dydaktycznej. Dzięki temu pacjenci zyskali także lepsze warunki hospitalizacji, a personel medyczny – lepsze warunki pracy. Głównym zadaniem szpitala stało się odtąd leczenie mieszkańców Białegostoku i województwa, pomoc specjalistyczna szpitalom powiatowym oraz szkolenie kadry specjalistów. W 1973 r. włączono do niego pogotowie ratunkowe z zespołami karetek reanimacyjnych dla dorosłych „R” i dla niemowląt „N”.
Po wprowadzeniu podziału administracyjnego kraju, na mocy aktów prawnych szpital otrzymał nowe zadanie w zakresie nadzoru specjalistycznego oraz działalności metodyczno-organizacyjnej nad wszystkimi placówkami służby zdrowia w nowym województwie białostockim. Jednocześnie w bardzo szerokim zakresie pomagał nowopowstałym województwom łomżyńskiemu i suwalskiemu, nieprzygotowanym pod względem wyposażenia i kadr. W tych latach obserwowano stały wzrost zachorowań na choroby serca, pokarmowe i nerwowe oraz ciągle niedostateczną liczbę łóżek. Wprowadzono zatem „hospitalizację domową” jako metodę leczenia, zgodnie z którą, po ustaleniu diagnozy i terapii czy przeprowadzeniu zabiegów, pacjentów wypisywano do domów, gdzie kontynuowano ich leczenie pod opieką personelu z oddziału.
W latach 1979-1981 do budynku, w którym mieściły się oddziały wewnętrzne, dobudowano kolejne piętra i skrzydła. W nowych pomieszczeniach usytuowano oddziały: kardiologiczny, gastrologiczny, reumatologiczny, dwa oddziały chorób wewnętrznych i dwa chorób neurologicznych. W styczniu 1985 r. rozpoczął działalność zakład tomografii komputerowej, angiografii i ultrasonografii. W dobudowanym skrzydle „Rotunda” w 1992 r. zorganizowano oddział rehabilitacji leczniczej z hydroterapią, obok istniejącego oddziału rehabilitacji leczniczej, który jest pierwszym w kraju specjalistycznym oddziałem funkcjonującym w szpitalu stopnia wojewódzkiego i zarazem pierwszym powstałym w regionie północno-wschodniej Polski.
Na podstawie Zarządzenia Wojewody Białostockiego w skład Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego z dniem 1 stycznia 1992 r. włączony został Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matką, Dzieckiem i Młodzieżą w Białymstoku (jako Wojewódzka Przychodnia Matki, Dziecka i Młodzieży), a z dniem 1 stycznia 1993 r. – Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. M. C. Skłodowskiej (przy ul. Warszawskiej 15, dawny „Szpital Żydowski”), uzyskując nazwę Szpitala nr 2.
W 1993 r. szpital dysponował już 1240 łóżkami na 34 oddziałach i zatrudniał 2186 pracowników pełnoetatowych, w tym 346 lekarzy oraz 850 pielęgniarek i położnych, stając się największą jednostką służby zdrowia w województwie i jednocześnie znaczącą placówką dydaktyczno-szkoleniową. Od tego czasu prowadzone jest tu nauczanie przeddyplomowe studentów wszystkich wydziałów AM i praktyczne uczniów średniego szkolnictwa medycznego, a także doskonalenie podyplomowe zawodów medycznych w poszczególnych specjalnościach. Personel medyczny od lat kontynuuje dokształcanie, uczestnicząc w szkoleniach ośrodków medycznych w kraju i zagranicą. Prezentuje własne osiągnięcia na zjazdach naukowych oraz w czasopismach medycznych. Ciągle doskonali się, stosując nowoczesne metody leczenia i przeprowadzając diagnostykę za pomocą aparatury najnowszej generacji. Na terenie szpitala prowadzona jest również działalność medyczna towarzystw naukowych.